پا به پای گریه‌های بی صدای عزاداران ناشنوای مازندران

به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مازندران، شهر سیاهپوشِ روز‌های محرم، پر از صداست. از مسجد‌ها و حسینه‌ها صدای عزاداری می‌آید، از درون ماشین‌ها صدای نوحه و روضه، از دسته‌های عزاداری صدای طبل و سنج و زنجیر‌هایی که بر شانه فرود می‌آیند و دست‌هایی که بر سینه می‌نشینند. اصلا عزاداریست و همین صداها. صدا‌هایی که منقلبمان می‌کند و می‌کشاندمان تا خودِ خودِ کربلا. اما یک هیئت عزاداری ناشنوا در آمل روضه امام حسین را با چشم، گوش می‌دهند.

اینجا همه ناشنوا هستند. وقتی با دست‌هایشان حرف می‌زنند به حیاط خلوت دلشان راه پیدا می‌کنید. اینجا همه محو تماشای روبه‌رو هستند. مداح، روضه سالار شهیدان را می‌خواند و مترجم سعی دارد همه احساس مداح را در دست‌هایش بریزد. اینجا چشم‌ها، روضه را می‌شنوند و اشک می‌ریزند. در این هیئت یا حسین (ع) گفتن‌ها بدجور دل را می‌لرزاند. اینجا عشق یعنی فریاد شور و شعور حسینی، حتی در سکوت. عاشق که باشید عشق را بی‌صدا هم فریاد می‌کنید.

سمیه برزگر گزارش می‌دهد